Za panowania Elżbiety I Tudor było wiele rebelii i spisków przeciwko koronie. Buntownikami byli głównie niezadowoleni wielmożowie angielscy i katolicy. Spiskowcy mieli przynajmniej jeden podstawowy cel: usunąć lub zabić królową protestantkę i zastąpić ją katoliczką Marią Stuart, królową Szkotów.
Elżbieta I wstąpiła na tron angielski 17 listopada 1558 r. po śmierci swojej przyrodniej siostry Marii. Z racji zaciekłego zwalczania protestantyzmu i prób rekatolizacji kraju Marię nazwano Krwawą Mary.
Liczne rebelie i zamachy na Elżbietę I finansowali katoliccy władcy europejscy we współpracy ze Stolicą Apostolską, która nie mogła pogodzić się z prześladowaniami katolików w Anglii, Walii i Irlandii. Spiski przeciw Elżbiecie I Tudor wyrosły na gruncie ponurych doświadczeń, jakich doświadczyło społeczeństwo angielskie zwłaszcza w ostatnich latach panowania jej ojca. Popadający w paranoję, samotny i ciężko chory Henryk VIII tracił powoli kontakt z rzeczywistością. Nie miał najmniejszych skrupułów w zsyłaniu do Tower i skazywaniu na śmierć wszystkich, którzy ośmielali się w najmniejszy sposób kwestionować jego decyzje.
Po autokratycznych rządach Henryka VIII jego następcą został Edward VI. 10-letni król był otoczony doradcami tworzącymi 16-osobową Radę Regencyjną. W jej skład weszli także dostojnicy kościelni: Cuthbert Tunstal, biskup Durham i arcybiskup Canterbury Tomasz Cranmer. Świeckimi członkami rady kierował książę Somerset Edward Seymour. Był on wujem Edwarda VI i najstarszym bratem Jane Seymour, trzeciej żony Henryka VIII. Rada Regencyjna była wroga katolickim obrządkom religijnym i zaciekle forsowała reformację w angielskim wydaniu. Słabowity na zdrowiu młody król Edward VI Tudor sprawował władzę przez 6 lat do 1553 r. Po jego śmierci wskutek dworskich intryg na tron Anglii wstąpiła lady Jane Grey zwana Dziewięciodniową Królową. Jej tragiczne życie i męczeńska śmierć wpisuje się w ponury korowód egzekucji w czasach Tudorów.
Przez następne pięć lat społeczeństwo angielskie nękała królowa Maria Tudor, najstarsza córka Henryka VIII, brutalnie rekatolizująca kraj. Po latach jej „krwawych rządów” na tron wstąpiła jej przyrodnia siostra Elżbieta I Tudor. Postawiła sobie za cel znaleźć złoty środek, aby pogodzić zwalczany katolicyzm z agresywnym protestantyzmem nieustępliwie zapuszczającym korzenie w społeczeństwie angielskim. W 1559 r. królowa ustanowiła dwa akty prawne zwane porozumieniem religijnym. Pierwszym był tzw. akt zwierzchnictwa (The Act of Supremacy), który ustanawiał monarchę angielskiego najwyższym zwierzchnikiem Kościoła w Anglii. Uniknięto nazwy „Głowa Kościoła”, gdyż w tej roli protestanci postrzegali jedynie Chrystusa. Nowe prawo przewidywało, że wszelkie negowanie zwierzchnictwa monarchy nad Kościołem w Anglii traktowane będzie jak zdrada. Drugą decyzją królowej był akt o ujednoliceniu (The Act of Uniformity), który ustanowił protestantyzm oficjalną religią w Anglii. Oba akty prawne zrodziły bunt wśród katolickiej większości części społeczeństwa angielskiego i stały się zarzewiem spisków skierowanych przeciwko monarchini.