Najważniejszym politycznym skutkiem czarnobylskiej tragedii było obnażenie niekompetencji przedstawicieli radzieckich władz i chaosu panującego w całym ogromnym państwie.
– Kiedy ogłoszono alarm w kijowskich szpitalach, zaczęliśmy łapać podręczne lekarstwa – nikt nie wiedział, które będą potrzebne, jak leczyć ofiary wybuchu. Zawieźli nas ciężarówkami w lasy w pobliże elektrowni. Tam polecono nam zostawić torby lekarskie w samochodach, dali nam łopaty i kazali kopać rowy – wspominał ćwierć wieku temu jeden z kijowskich lekarzy swój udział w likwidacji awarii.
W ten sposób radzieckie władze pozbawiły stolicę Ukrainy większości lekarzy, nie zapewniając jednak lekarskiej opieki ratownikom w Czarnobylu.
Tajemniczość tak charakterystyczna dla Związku Radzieckiego doprowadziła do zwiększenia strat po katastrofie zarówno wśród ratowników, jak i mieszkańców rejonów leżących w pobliżu elektrowni. Jako jeden z pierwszych zmarł już w maju 1986 roku Wołodymyr Prawyk. Był w pierwszej grupie strażaków, którą wezwano do gaszenia płonącego reaktora – ale nie powiedziano im o skażeniu radioaktywnym, którego padł ofiarą. Jego dowódca przeżył tylko dlatego, że Kreml zgodził się wysłać go do Francji na operację przeszczepu szpiku kostnego.
Pierwszy raz publicznie poinformowano o katastrofie dopiero dwa dni po niej. Ale tylko przez sieć głośników ustawionych na ulicach miasteczka Pripjat, w którym mieszkali pracownicy elektrowni. I tylko dlatego, że najwyższa instancja rządząca ZSRR, czyli Biuro Polityczne partii komunistycznej, zdecydowała o natychmiastowej ewakuacji 50 tysięcy mieszkańców.
