Urodził się w Warszawie w 1893 roku i od najmłodszych lat działał w organizacjach niepodległościowych: brał udział w strajku szkolnym, kolportował „Robotnika”, należał do Związku Strzeleckiego. Podczas pierwszej wojny światowej walczył w Legionach. Był dowódcą plutonu 2 batalionu 5 pp i brał udział w całym szlaku bojowym I Brygady.
Po kryzysie przysięgowym, związanym z odmową złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec przez żołnierzy Legionów Polskich (głównie I i III Brygady), przyszły prezydent był internowany w obozie w Beniaminowie.
Po pierwszej Wojnie Światowej działał politycznie w środowiskach związanych z Józefem Piłsudskim, popierał jego autorytaryzm, został nawet posłem na sejm z ramienia BBWR. 2 sierpnia 1934 roku został mianowany komisarycznym prezydentem Warszawy.
Do największych osiągnięć Starzyńskiego należy uporządkowanie i demokratyzacja ustroju stolicy. Był on współautorem czteroletniego planu rozwoju miasta.
Po wybuchu drugiej wojny światowej Starzyński odmówił wykonania rozkazu ewakuacji Warszawy oraz odmówił ucieczki z Warszawy, motywując to tym, że chce zostać pośród swoich do końca.
