Syn Polaka i Rosjanki. Przed I wojną światową mieszkał w Warszawie i pracował jako czeladnik kamieniarski. Po wybuchu wojny wstąpił na ochotnika do kawalerii rosyjskiej. Za męstwo otrzymał stopień podoficerski i został odznaczony Krzyżem św. Jerzego. W 1918 roku wstąpił w szeregi Armii Czerwonej, a w następnym roku do partii bolszewickiej. W 1929 roku ukończył skrócony kurs dowódczy w Akademii im. Frunzego. W 1936 roku objął dowództwo V Korpusu Kawalerii. W sierpniu następnego roku został aresztowany i oskarżony o działalność kontrrewolucyjną. W śledztwie był wielokrotnie torturowany. Zwolniony z więzienia w marcu 1940. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej objął dowództwo 16. Armii, która wsławiła się w bitwie pod Moskwą. W czasie bitwy pod Kurskiem dowodził Frontem Centralnym. Później objął dowództwo 1. Frontu Białoruskiego. 29 czerwca 1944 roku został mianowany marszałkiem ZSRR. W sierpniu 1944 roku na rozkaz Stalina zatrzymał ofensywę na Warszawę i nie udzielił pomocy powstaniu warszawskiemu. Następnie brał udział w walkach o Gdańsk i Szczecin oraz w operacji berlińskiej. Po zakończeniu wojny był dowódcą Północnej Grupy Wojsk Sowieckich z siedzibą w Legnicy. W listopadzie 1949 roku objął stanowisko polskiego ministra obrony narodowej i wicepremiera. Został marszałkiem Polski i członkiem Biura Politycznego KC PZPR. Odpowiedzialny za sowietyzację Wojska Polskiego i represje wobec wielu oficerów. Zwolennik siłowego rozwiązania wydarzeń w czerwcu 1956 r. w Poznaniu i w październiku w Warszawie. Potem został usunięty z funkcji z dożywotnią rentą, następnie wyjechał do ZSRR. Zmarł w 1968 roku w Moskwie. Pochowany pod murem kremlowskim.

Pochodził ze zniemczonej polskiej rodziny szlacheckiej Lewińskich (adoptowany przez Mansteinów). Kształcił się w pruskim korpusie kadetów. Po wybuchu I wojny światowej, jako podporucznik 2. Pułku Rezerwowego Gwardii, uczestniczył w walkach na terenie Belgii (m.in. w zdobyciu twierdzy Namur), w bitwie nad wielkimi jeziorami mazurskimi oraz w działaniach w południowej Polsce. W kampanii wrześniowej 1939 roku, już jako generał porucznik, był szefem Sztabu Grupy Armii „Południe”. Opracował plan ofensywy na Francję, w którym najważniejszą rolę powierzył jednostkom pancernym. W kampanii francuskiej w stopniu generała piechoty dowodził XXXVIII Korpusem. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej na czele LVI Korpusu Pancernego wykonał rajd z Prus Wschodnich przez Dyneburg nad jezioro Ilmeń. Następnie, dowodząc 11. Armią, zasłynął jako zdobywca Krymu i Sewastopola. Za te czyny 30 czerwca 1942 roku został mianowany feldmarszałkiem. Potem dowodził Grupą Armii „Don” przemianowaną na Grupę Armii „Południe”. Po klęsce pod Stalingradem dzięki świetnemu dowodzeniu (zwycięska bitwa pod Charkowem w marcu 1943 roku) zapobiegł załamaniu się niemieckiego frontu na wschodzie. W lipcu 1943 roku prowadził jednostki GA „Południe” w operacji „Zitadelle”. W marcu 1944 roku w efekcie konfliktu z Hitlerem został zwolniony ze stanowiska i do końca wojny pozostawał bez przydziału. W 1945 roku został aresztowany przez aliantów. Skazany w 1949 roku na 18 lat więzienia. Wyszedł na wolność ze względu na stan zdrowia w 1953 roku. Następnie pomagał kanclerzowi RFN Konradowi Adenauerowi w organizacji Bundeswehry. Zmarł w 1973 r. i został pochowany z honorami wojskowymi.

Kształcił się w pruskim korpusie kadetów. Podczas I wojny światowej w stopniu kapitana służył w sztabie Kronprinza Rupprechta Bawarskiego. W 1932 r. wyszedł z wojska w stopniu generała. Działał w organizacji kombatanckiej Stahlhelm i SA. Na prośbę Himmlera w listopadzie 1934 roku wstąpił do SS. Nadzorował tworzenie i szkolenie oddziałów wojskowych SS. Podczas w kampanii 1939 roku w Polsce był obserwatorem przy dywizji „Kempf”. W październiku 1939 roku zaczął tworzyć z pułków „Deutschland”, „Germania”, „Der Führer” dywizję zmotoryzowaną SS, która otrzymała później nazwę „Das Reich”. Na czele tej jednostki walczył w kampanii francuskiej 1940 roku. Dywizja brała następnie udział w kampaniach jugosłowiańskiej i rosyjskiej. Na froncie wschodnim Hausser wykazał się wysokimi umiejętnościami i awansował na SS-Obergruppenführera – generała Waffen SS. Pod Borodino został ciężko ranny i stracił lewe oko. W 1942 roku objął dowództwo II Korpusu Pancernego SS, który odegrał wielką rolę w zwycięskiej dla Niemców bitwie pod Charkowem w marcu 1943 roku, a także w lipcowej operacji „Zitadelle” pod Kurskiem. Po przeniesieniu na front zachodni 28 czerwca 1944 roku objął dowództwo 7. Armii. W bitwie pod Falaise został ciężko ranny. Potem dowodził grupami armii. Za krytykę Hitlera został odsunięty od dowodzenia. Po wojnie uczestniczył w procesie norymberskim jako świadek. Opublikował dwie książki. Zmarł 21 grudnia 1972 r. w Ludwigsburgu.