Charków

16 lutego niemieckie jednostki II Korpusu Pancernego SS gen. Paula Haussera w obawie przed okrążeniem opuściły Charków. Sytuacja stała się niebezpieczna: Rosjanie szykowali się do nowej ofensywy, a niemieckim armiom groziło okrążenie. Aby temu zapobiec, Manstein przygotował kontruderzenie, które miało odrzucić siły sowieckich frontów Woroneskiego i Południowo-Zachodniego na wschód oraz doprowadzić do ponownego zajęcia Charkowa.

Operacja rozpoczęła się 22 lutego 1943 roku. Manstein użył podstępu: zasugerował Rosjanom, że jego oddziały szykują się do obrony, a potem w ostatniej chwili podciągnął na front dywizje pancerne. Nacierająca sowiecka 6. Armia i zgrupowanie pancerne gen. Popowa zostały rozbite. W sowieckich liniach powstała prawie 200-kilometrowa wyrwa. Aby zablokować marsz niemieckich dywizji pancernych na Charków, Stawka rzuciła do walki na południe od miasta korpus z 3. Armii Pancernej. I tutaj Rosjanie wpadli w pułapkę. Dywizje Grenadierów Pancernych SS „Totenkopf” i „Das Reich” wciągnęły sowiecki korpus pancerny w głąb swych pozycji, a Dywizja SS „Leibstandarte Adolf Hitler” („LAH”) niespodziewanie wyszła na jego tyły. W ciągu czterech dni, zaciskając kleszcze, dywizje „Totenkopf” i „Das Reich” zepchnęły Rosjan pod lufy czołgów i dział „LAH”. Droga do Charkowa stanęła otworem..