Pierwsze zetknięcie Indii ze światem islamskim nastąpiło na początku VIII wieku, gdy wojownicy kalifa omajjadzkiego zawładnęli dolinami rzeki Indus, ustanawiając muzułmańskie rządy w Sindzie i Pendżabie, prowincjach dzisiejszego Pakistanu. Na przełomie X i XI stulecia północno-zachodnie Indie ulegały najazdom tureckich Ghaznawidów, których imperium w chwilach swej świetności rozciągało się od Morza Kaspijskiego aż po wody Gangesu.
W tym czasie Indie, podzielone na kilka królestw i księstw, nie stanowiły jednego organizmu państwowego. Hinduscy radżowie nie potrafili się przeciwstawić dzikiej naturze zachodnich najeźdźców. Ghaznawidzi skutecznie podbijali kolejne prowincje, uprowadzając dziesiątki tysięcy jeńców, których następnie sprzedawali w niewolę w Azji Środkowej.
Pod koniec XII wieku Muhammad Ghori, afgański namiestnik Ghaznawidów, wymówił posłuszeństwo swoim panom i rozpoczął budowę własnego państwa. Szybko opanował islamskie prowincje w zachodnich Indiach, po czym podjął ekspansję na wschodnie niziny subkontynentu.
Radżputański książę Prythwiradża III stawił mu opór, staczając na prze- łomie 1191 i 1192 roku dwie bitwy pod Taraori.
Pomimo początkowych sukcesów mało zwrotna armia hinduska uległa jednak manewrom wrogiej jazdy.
