Różnorodność japońskiego uzbrojenia jest przeogromna, jednak tylko jeden oręż może uchodzić za nieodłączny atrybut samuraja – miecz. Co ciekawe, ów słynny miecz jest właściwie szablą o krzywej, jednosiecznej głowni. Słynne głownie wykonywano z wielu warstw żelaza i stali (dziwerowanie), po czym je nawęglano i poddawano dodatkowo selektywnemu hartowaniu. Techniki bywały różne, a poszczególni płatnerze pieczołowicie strzegli tajników produkcji.
Głownia składała się z pięciu części: ostrza, rdzenia, dwóch okładzin bocznych oraz grzbietu; rdzeń i grzbiet mogły być wykonane z miękkiego żelaza, pozostałe warstwy były stalowe. Po wykuciu określone miejsca pokrywano izolującą masą (np. gliną) i po jej wyschnięciu głownię hartowano. Wszystkie te zabiegi łącznie z polerowaniem prowadziły do powstania pożądanego wzoru, zawsze wyznacznika jakości. Technika wykonywania japońskiej broni nie była oryginalna, podobnie sporządzano choćby wczesnośredniowieczne europejskie miecze, w których również starano się połączyć trwałość i twardość z elastycznością. Ale proces był bardziej skomplikowany i pracochłonny, dlatego uznaje się wyższość tych mieczy nad wszelkimi innymi. Choć między bajki włożyć należy opinię, jakoby ich głownie przecinały klingi innych mieczy.
Rękojeści proste, dwuręczne sporządzane były z wielu materiałów: drewna, rybiej skóry, metalu. Tarczowy jelec zwany tsubą stanowił sam w sobie oddzielne dzieło sztuki. Cechą wyróżniającą Japończyków było stosowanie nierozłącznego kompletu zwanego daisho, składającego się z długiego i krótkiego egzemplarza broni siecznej; w interesującym nas okresie były to katana (dłuższa) i wakizashi. Najefektywniejsze ciosy zadawano, trzymając miecz oburącz, ale posługiwano się nim także jedną ręką. Broń miała znaczenie zarówno ofensywne, jak i defensywne. Istniało wiele szkół szermierczych, w których szkolono się, m.in. zadając ciosy żywym celom (wykorzystywano do tego celu skazańców). Funkcjonował też tzw. miecz bitewny, identyczny w formie, lecz długi nawet na 2 m. Przypominają się dwuręczne miecze landsknechtów.
Do XVI wieku strzelano wyłącznie z łuku, w którego posługiwaniu samurajowie intensywnie się szkolili. Funkcjonowało kilka typów. Wśród nich najważniejszy to bez wątpienia asymetryczny shigeto, znakomicie ułatwiający strzelanie z konia; był to łuk kompozytowy zbudowany z bambusowych listew wzmacnianych trzcinowymi sznurami. Długość łuczyska sięgała 2 m, chociaż zdarzały się też większe, dzięki temu zapewniono bardzo dużą siłę przebicia. Broń palna pojawia się w Japonii za sprawą Portugalczyków w pierwszej połowie XVI wieku i bardzo szybko się rozpowszechnia, stając się jednym z najistotniejszych elementów pola walki. Powszechnie mówi się o muszkietach, jednak porównując japońską długą broń palną z typami występującymi w Europie, możemy co najwyżej mówić o arkebuzach lub nawet rusznicach. Aż po XIX wiek oręż ten zachowa swą pierwotną, prymitywną stosunkowo formę i zamek lontowy.
Niezwykłym zjawiskiem cechującym tylko Japonię było używanie lontowych pistoletów; należy to uznać za swoiste kuriozum.
