Azja dla Azjatów

Na przełomie XIX i XX wieku Japonia stała się dalekowschodnim mocarstwem. Sukcesy militarne w Chinach i wielki triumf nad Rosją utwierdziła pierwsza wojna światowa. Kraj Kwitnącej Wiśni znalazł się w zwycięskiej koalicji i na konferencji pokojowej w Wersalu otrzymał zarząd nad dawnymi posiadłościami niemieckimi: Kiaoczou, Marianami, Karolinami i Wyspami Marshalla. Do tego doszło stałe miejsce w Radzie Ligi Narodów.

Jednak pod presją mocarstw Japończycy musieli powściągnąć ekspansywne zapędy. Podpisując w 1922 roku układy waszyngtońskie, zobowiązali się do poszanowania integralności terytorialnej Chin oraz zgodzili na ograniczenie tonażu i uzbrojenia okrętów wojennych. Generalicja i spora część społeczeństwa uznały, że za tymi układami stoi zmowa mocarstw kolonialnych, które chciały osłabić rosnące w siłę cesarstwo. Coraz głośniej mówiono, że Japończycy powinni wziąć na swoje barki ciężar wyzwolenia ludów Azji spod jarzma białych kolonizatorów. Hasło „Azja dla Azjatów” z czasem stało się przykrywką dla japońskiego imperializmu. Te nastroje nasiliły się w latach trzydziestych, gdy dominującą rolę zaczęło odgrywać wojsko. W oczach nawykłych do posłuszeństwa i hierarchii Japończyków uchodziło za ostoję ładu, tradycji i honoru, zwłaszcza na tle skłóconych i skorumpowanych elit politycznych. Armia już wcześniej była swoistym państwem w państwie, ale teraz to państwo i społeczeństwo stały się dodatkami do armii.