Jego sporządzenie nie było szczególnie trudne, aczkolwiek pracochłonne. Brązowe podłużne płytki (ten metal bezwzględnie jeszcze dominował w czasach bitwy pod Kadesz) były na ogół dołem zaokrąglone i niekiedy lekko wypukłe; przez środek biegła wzmacniająca ość.
Na brzegach płytek wiercono dziurki, które służyły do przewleczenia rzemienia lub brązowego drutu i przymocowania do podkładu. Była nim tekstylna albo skórzana tunika. Płytki układane były jak rybie łuski.Najwcześniejszym wyobrażeniem takiej ochrony jest ścienne malowidło z grobowca egipskiego dostojnika żyjącego w czasach faraona Amenhotepa II (XV wiek p.n.e.).
Inne pochodzi z kolei z grobu Ramzesa III (XII wiek). Wyraźnie widać na nich ułożone równo w rzędach łuski; oba pancerze mają formę długiej sięgającej za kolana tuniki z krótkimi rękawami. Same zaś łuski odnaleziono choćby w miastach będących stolicami obu przeciwników spod Kadesz. Największą zaletą pancerza łuskowego była jego konstrukcyjna prostota, mógł go sporządzić przeciętny rzemieślnik, posługując się prostymi narzędziami; ważna była także możliwość stosunkowo prostej naprawy (np. uzupełnienie ubytków) nawet przez żołnierza w warunkach polowych. Są różne opinie na temat efektywności łuskowego pancerza, niektórzy uważają, że był łatwo podatny na penetrację w przypadku uderzenia ostrza (np. grotu) w miejsce pomiędzy łuskami, kłopotliwy był także duży ciężar. Biorąc jednak pod uwagę jego długą karierę, należy założyć, że dobrze spełniał swoją funkcję. W taką ochronę wyposażeni byli przede wszystkim wojownicy walczący z rydwanów. Zakładali go jednak nie tylko ludzie, osłaniano nim również konie zaprzęgnięte do wozów bojowych; wyeliminowanie bowiem zwierzęcia było znacznie prostsze i oznaczało unieruchomienie całego zespołu. Stosowano także tekstylne watowane osłony ciała. Powszechnie używano tarcz, mieli je zarówno piechurzy, jak też załogi rydwanów (w przypadku Egipcjan miał ją woźnica). Egipska zbliżona była kształtem do trapezu z zaokrągloną górną krawędzią, budowano ją z klejonych desek i obciągano wołową skórą. Tarcze Hetytów miały zaokrąglone krawędzie górne i symetrycznie wklęsłe boki. W późniejszym okresie nawiązywać będzie do niej kształtem słynna tarcza beocka. Głowę chroniła najczęściej czapka, jednak noszono też osłony zbudowane z brązowych płytek (jak pancerz łuskowy).
