Święto Wiosny (hebr. Chag ha-Awiw), inaczej zwane Świętem Przaśników, a w Polsce – Żydowską Wielkanocą. Pesach (hebr. oszczędzony) wiąże się z pominięciem domów Izraelitów podczas ostatniej z plag egipskich. Pesach (jidysz Pejsech, po polsku Pascha) to najważniejsze i najstarsze święto Żydów – obchodzone jeszcze w okresie ich wędrówki przez pustynię, tradycyjnie w pierwszą pełnię wiosenną. Według Biblii trwa ono od 14 do 21 dnia miesiąca nisan, w diasporze dzień dłużej. Właściwe święto stanowią pierwszy i siódmy dzień Pesach, w pozostałe dni pośrednie (chol ha-moed) nie obowiązuje zakaz pracy. Każdy pierworodny w przeddzień Pesach winien pościć na pamiątkę ocalenia izraelickich synów pierworodnych w Egipcie. W drugi wieczór Pesach zaczyna się tzw. liczenie omeru. Między świętami Pesach a Szawuot, po wieczornej modlitwie kantor w synagodze wymawia formułę: „Dzisiaj jest pierwszy (drugi, trzeci etc.) dzień omeru”. Okres 49 dni upamiętnia śmierć 24 tys. uczniów rabbiego Akiwy. Podczas święta w domu nie może się znajdować nic kwaszonego (chamec). Baranek ofiarny to znak, że Anioł Śmierci ominął Izraelitów. Niekwaszona maca jako „chleb nędzy” symbolizuje pośpiech, w jakim Izraelici opuszczali Egipt, a gorzkie zioła marror przypominają o ucisku i goryczy ich życia w kraju faraona.
(na podst. „Leksykonu judaistycznego”, Warszawa 2007)
