Brytyjczycy sprawujący władzę mandatową na terytorium Palestyny, którzy już w 1922 r. dokonali podziału terytorium mandatowego, dostrzegając sprzeczność interesów kół syjonistycznych i nacjonalistów arabskich, zaproponowali w 1937 r. dalej idący podział, w wyniku którego tereny leżące na zachód od Jordanu miałyby zostać podzielone między dwa państwa – żydowskie i arabskie. Ideę tę zaakceptowali przywódcy żydowscy, dając swym przedstawicielom pełnomocnictwa do negocjacji z rządem brytyjskim, podczas gdy strona arabska była zdecydowanie przeciwna wszelkim planom podziału. Rozprzestrzeniające się arabskie rozruchy antyżydowskie skłoniły Wielką Brytanię (maj 1939 r.) do drastycznych restrykcji wobec imigracji żydowskiej, co oznaczało pozbawienie europejskich Żydów możliwości ucieczki przed hitlerowskimi prześladowaniami.
Podczas II wojny światowej około 26 tysięcy Żydów wstąpiło ochotniczo do wojsk alianckich, chcąc walczyć przeciwko hitlerowcom. Służyli oni w oddziałach brytyjskich wojsk lądowych, powietrznych i morskich, a także w Brygadzie Żydowskiej. Utworzona została w 1944 r. jako niezależna jednostka żydowska w armii brytyjskiej, z własnym sztandarem i godłem. Powstała dzięki długotrwałym wysiłkom podejmowanym zarówno przez społeczność żydowską w Palestynie, jak i ruch syjonistyczny poza jej granicami, a mającym na celu umożliwienie Żydom udziału w wojnie. W brygadzie, która walczyła w północnych Włoszech i w północno-zachodniej Europie, służyło około 5 tysięcy ludzi.
