Dybuk to wedle kabalistycznych wierzeń żydowskich dusza zmarłego, która nie mogąc zaznać spokoju, wnika w ciało żywej osoby. W sztuce An-skiego tym duchem jest Chanon, który wtargnął w Leę.
Oboje byli sobie przeznaczeni przez swych ojców, ale ojciec Lei, bogacz Sender, złamał słowo: oddał ją innemu, więc poniósł karę. Lea umiera. Nie chce bowiem wyrzec się Chanona, choć zostaje zaprowadzona na dwór Cadyka, który daremnie odprawia nad nią egzorcyzmy; oboje zakochani spoczną w jednej mogile na opuszczonym cmentarzu.
Dybuk został napisany w dwu wersjach: rosyjskiej i żydowskiej. Rosyjską An-ski przedstawił dyrektorowi Moskiewskiego Teatru Artystycznego Konstantemu Stanisławskiemu, który polecił ją hebrajskiej scenie Habima.
Żydowska wersja sztuki spotkała się z druzgocącą krytyką, co było zapewne przyczyną nagłej śmierci autora. Nad grobem An-skiego (pochowanym w mauzoleum Pereca na warszawskim cmentarzu żydowskim) reżyser Dawid Herman i aktor Abraham Morewski przyrzekli, że wystawią „Dybuka”.
Jego premiera w wykonaniu Trupy Wileńskiej (9 XII 1920 r.) w Elizeum w Warszawie była ogromnym sukcesem artystycznym i frekwencyjnym i tak rozpoczęła się światowa kariera sztuki i Trupy Wileńskiej.