Z Argentyny wrócą szczątki harcerza i dowódcy

Walczył na Woli, Starym Mieście, w Śródmieściu, na Czerniakowie i Mokotowie. Po upadku powstania trafił do obozów jenieckich w Bergen-Belsen, Gross-Born i Sandbostel. W kwietniu 1945 r. został uwolniony przez Brytyjczyków. Przydzielono go do 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej gen. Sosabowskiego. Od marca 1947 do lutego 1948 r. był naczelnikiem ZHP poza granicami kraju.

W 1946 r. Białous wyjechał do Wielkiej Brytanii, a w lipcu 1948 r. wyemigrował wraz z rodziną do Argentyny. Po krótkim pobycie w Buenos Aires osiadł w stolicy prowincji Neuquen w Patagonii. – Przy granicy argentyńsko-chilijskiej – opisuje Mariusz Olczak. Powstała tam mała polska osada.

Wraz ze znajomym żołnierzem z 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej kapitan podjął próbę stworzenia fabryki domów w Quillen. Jako architekt pracował przy projektowaniu osady turystycznej i lotniska. Od 1963 r. był dyrektorem uzdrowiska cieplicowego w Caviahue przy granicy z Chile. Był też ministrem do spraw rozwoju w rządzie prowincji oraz dyrektorem zarządu dróg i energii elektrycznej w Patagonii. Był też badaczem cywilizacji Indian argentyńskich. W 1974 r. odwiedził Polskę. – Był rozpracowywany przez służby bezpieczeństwa PRL. UB interesowało się Białousem w latach 1946–1956; w 1974 r. w czasie jego pobytu w Polsce SB i tajni współpracownicy starali się śledzić i nadzorować jego wizytę – przypomina Mariusz Olczak.

Białous zmarł w Neuquen w w Argentynie w 1992 r. i tam został pochowany.

Spuścizna po kapitanie Ryszardzie Białousie została przekazana przez MSZ do zasobu Archiwum Akt Nowych w 2007 r.